Bij deze oriëntatie ga je de confrontatie met je verlies aan. Je kijkt er niet van weg maar laat de positieve en negatieve gevoelens over de relatie met je ex-genoot toe. Dat kunnen gevoelens zijn van boosheid over wat de ander je heeft aangedaan of misschien wel van schaamte en schuld. Van angst en onzekerheid of misschien wel van opluchting dat het allemaal voorbij is. Van eenzaamheid en diep verlangen om weer liefdevol samen te zijn of misschien wel het gevoel dat je eindelijk weer kunt ademhalen, dat je weer toekomt aan het leven. Als je elkaar nog regelmatig ontmoet in verband met kinderen, familie of vrienden, dan kunnen die gevoelens nog jaren duren. Iedere ontmoeting met je ex-genoot kan aanleiding zijn om die ongemakkelijke gevoelens opnieuw weer te ervaren. Door het toelaten van die gevoelens, kun je ook beter bij je gedachten komen over wat er gebeurd is, waar dat voor staat, hoe je diepere verlangens niet zijn gehoord en hoe het anders had gekund. Dat verhaal over je relatie en je verlies wordt steeds weer geschikt en herschikt. Dat helpt om het verhaal rond te maken en om het verlies te accepteren als iets dat waarschijnlijk onontkoombaar was. Het kan zijn dat het accent van je verliestraject zodanig op je verlies ligt, dat er geen aandacht meer is voor een her-oriëntatie op het leven dat verder gaat zonder de intieme relatie met je ex-genoot.

Vragen om de impact van je verlies meer toe te laten:

Kun je toelaten dat er sprake is van een relatiebreuk? Vind je het lastig om uit te spreken dat je misschien gaat scheiden of gescheiden bent? Welke gevoelens roept dat op? Kun je dat toelaten?

Pieker je veel over de relatie met je ex-genoot? Welke gevoelens roept dat op? Kun je dat toelaten?

Pieker je veel over wat je had kunnen doen om je relatiebreuk te voorkomen zoals meer tijd besteden aan je relatie, eerder aan de bel trekken, betere communicatie, hulp in roepen? Welke gevoelens roept dat op? Kun je dat toelaten?

Zijn er ook positieve gevoelens verbonden aan je ex-genoot? Kun je dat toelaten?

Welke herinneringen roepen je fijne jaren met je ex-genoot bij je op? Roepen die herinneringen nu misschien het gevoel van gemis, leegte en eenzaamheid bij je op? Kun je dat toelaten?

Praat je veel over je ex-genoot? Helpt dat of helpt dat juist niet? Wil je daar iets aan veranderen?

Heb je het idee dat je het conflict met je ex-genoot bent geworden in plaats van het leven met een relatiebreuk? Zou je daaraan iets willen veranderen?

Heb je het idee dat door je relatiebreuk, en misschien ook wel de ondragelijke emotionele pijn die daarmee gepaard gaat, het leven niet meer de moeite waard is? Zou je er uit willen stappen? Wat zou dat voor mensen om je heen betekenen?