De innerlijke dialoog tussen hoofd en hart brengt beweging tussen de emotionele- en cognitieve coping stijl.  Dat kan nodig zijn om een gezonde mix te vinden tussen de verschillende coping stijlen. 

De innerlijke dialoog tussen het hoofd en het hart brengt een gezonde beweging op gang tussen de emotionele- en cognitieve coping stijl. Hieronder wordt zo’n innerlijke dialoog weer gegeven. 

Hoofd en hart waren in een ernstig gesprek gewikkeld over het verlies van een dierbare. ‘Wat mij tegenstaat, zegt het hoofd tegen het hart, is dat je zo emotioneel bent. Je bent steeds maar bezig met je verlies. Je haalt jezelf onderuit en je haalt je dierbare daar niet mee terug. Reflecteer toch eens hoe het nu verder moet.’

Nou, zei het hart, ‘Ik koester de relatie met mijn overleden dierbare. Ik put daar troost uit. En ik ben er heus niet bang voor om overspoelt te worden door mijn emoties.’ Maar weet je hoofd, ‘Jij relativeert het verlies en je vermijdt gevoelens over je verlies.’ Als ik met je praat, dan kijk je weg of je geeft mij advies over wat ik moet doen. Je snapt toch wel dat dat niet werkt?’ 

‘Dat is misschien wel waar’, zei het hoofd; ‘Maar je zult toch verder moeten. Dat doe ik door de touwtjes in eigen handen te nemen. Dat geeft mij het gevoel van autonomie.’ Als jij je verstand eens wat meer gebruikt, zei het hoofd tegen het hart, dan zou het verlies heel wat beter te dragen zijn.

‘Dat is niet zo’, zei het hart. ‘Met je hoofd sluit je het verlies van je dierbare af. De liefde die ik voor mijn dierbare voel, wil ik vasthouden. Die liefde is de bron van mijn leven. Waar zou ik blijven wanneer ik de bron van mijn leven afsluit?  Als jij je wat meer zou richten op het verleden, zei het hart tegen het hoofd, dan zou het verlies heel wat beter te dragen zijn.

‘Mag ik mij er even mee bemoeien’, zei de veerkracht. ‘Jullie geruzie haalt mij onderuit. Het hoofd wil het verleden vergeten en het hart gaat de toekomst niet aan. Vraag de ziel, de plek van het innerlijk kompas, om hulp.’

Dat is een goed idee, zei het hoofd. Dat voelt goed zei het hart. Mooi zei de veerkracht, ik voel mijn kracht alweer opveren.’

En zo kwam er een bezield gesprek tussen het hart en het hoofd. Hart en hoofd gaven ieder hun visie op de werkelijkheid en ze vroegen de ziel; ‘wie van ons heeft gelijk?’ Verwachtingsvol keken ze naar de ziel. Wel, zei de ziel; ‘Jullie hebben allebei gelijk. Maar wat er ontbreekt is de wederzijdse erkenning en waardering. Het hoofd vond dat de ziel verstandig gesproken had en het hart voelde zich gehoord. 

‘Na een lange tijd stilte zegt het hoofd; ‘tja als het hart nou eens wat meer naar de toekomst kijkt dan zijn wij eruit.’ Het hart reageerde fel. ‘Je bent respectloos’, zei het hart. Het hoofd moet het lef hebben om het verleden toe te laten.’ 

De ziel hernam het woord, ‘Ik bied jullie mijn verbindende liefde aan. Want uit liefde zijn wij geboren, met liefde kunnen we ons hechten aan dat wat de moeite waard is. Liefde gaat zelfs aan onze dood voorbij. Liefde helpt om tegenstellingen te verbinden.’ Het was weer een tijdje stil. Toen zei het hoofd, ‘Ik zal er over nadenken’. Het hart zei enthousiast, ‘Ik ga er mee aan de slag.’ De ziel zag de tegenstellingen weer terugkomen en zei; ‘Verbinding betekent luisterend en vragend aanwezig zijn. Neem de tijd voor de dialoog zo dat jullie samen verantwoordelijkheid kunnen nemen voor de toekomst en voor het verleden. Want de overleden dierbare komt niet meer terug maar mag in een symbolische relatie worden meegenomen naar de toekomst.’

En zo trokken het hart en het hoofd samen op. Soms vond het hart het hoofd respectloos. Vaak vond het hoofd het hart emotioneel. Maar vanaf dat moment hielden ze van elkaar en zochten naar wegen om het verleden en de toekomst met elkaar te verbinden.