Welkom op het forum

Het overlijden van je (klein)kind is een verschrikkelijk noodlot. Als (overgroot)ouders sta je met een hart vol liefde en met lege handen. Jouw liefde heeft opeens geen adres meer. Verlies van je (klein)kind is wellicht één van de zwaarste verliezen. Deel je verhaal met lotgenoten en ervaar hoe anderen je tot troost en steun kunnen zijn.

Eén van mijn ouders is overleden. Ik voel me onrustig, verward, gedeprimeerd. Ze zeggen dat ik dankbaar moet zijn. Als ik terugdenk aan de unieke band met mijn ouder, dan ben ik dat. Toch is er ook de pijn van het onvervulde verlangen naar erkenning en liefde. En opluchting over de lijdensweg en misschien ook wel de gecompliceerde relatie die voorbij is. Voorbij? Is dat wel zo? Deel je verhaal met lotgenoten en ervaar hoe anderen je tot troost en steun kunnen zijn.

Ik heb mijn partner, waar ik lief en leed mee deelde, aan de dood verloren. Het is een verlies waar ik iedere dag mee moet leren leven: als ik wakker word, is mijn dierbare er niet, als ik naar bed ga, ook niet en het samen zitten op de bank met een glaasje wijn, is voor altijd voorbij. Als ik alleen de deur uit ga, is er niemand die ’s avonds op mij wacht, is er niemand aan wie ik mijn verhaal kwijt kan. En dan de vertrouwdheid en intimiteit met mijn dierbare partner, die moet ik voor altijd missen. Deel je verhaal met lotgenoten en ervaar hoe anderen je tot troost en steun kunnen zijn.

Onbegrijpelijk dat dit moest gebeuren. Gevoelens van boosheid en onmacht, van schuld en schaamte overvallen mij. Ik weet dat zelfdoding wellicht een oplossing was voor psychisch ondraaglijk en uitzichtloos lijden. Maar toch blijf ik zitten met vragen, vele vragen. Deel je verhaal met lotgenoten en ervaar hoe anderen je tot troost en steun kunnen zijn.

Ik heb met mijn broers en zussen gestreden en gebeden om de liefde van mijn ouders. In ons gezin heb ik momenten beleefd van verbinding en verwijdering. Ik heb gezocht naar mijn eigen rol. Soms gegund, soms ook niet. Hoe dan ook, het verlies van mijn broer of zus, is ingrijpend. Ik voel mij door anderen niet altijd begrepen. Daarmee blijft mijn rouw misschien wel verborgen. Deel je verhaal met lotgenoten en ervaar hoe anderen je tot troost en steun kunnen zijn.

Ik heb een deel van mijn lichamelijke en/of geestelijke gezondheid verloren. Dat beperkt mij in mijn dagelijkse functioneren. Specialisten helpen mij om mijn gezondheid en welzijn te herstellen. Fijn dat ze er voor mij zijn, maar ik ervaar dagelijks mijn beperking. Ik strijd voor mijn leven en voor mijn welzijn. Anderen begrijpen dat niet. Ze zeggen; ‘Je moet leren leven met je beperking’. Dat brengt verwarrende gevoelens met zich mee. Moet je je lot aanvaarden of moet je strijden? Deel je verhaal met lotgenoten en ervaar hoe anderen je tot troost en steun kunnen zijn.

Mag ik, misschien wel kort na het overlijden, een nieuwe relatie aangaan? Wat zeggen mijn kinderen, familie en vrienden daarvan? Heb ik wel voldoende gerouwd? Het aangaan van een nieuwe relatie, na het overlijden van mijn dierbare, ervaar ik als een groot avontuur vol opwinding en onzekerheid. Opwinding over het vervullen van mijn verlangens, onzekerheid of ik er wel goed aandoe en of anderen mijn nieuwe relatie wel zullen accepteren. Deel je verhaal met lotgenoten en ervaar hoe anderen je tot troost en steun kunnen zijn.

Dikwijls gaat het goed maar soms moet ik onverwachts zo ontzettend huilen, is dat normaal? Het is al zo lang geleden maar het is net of ik mijn dierbare steeds meer mis, is dat normaal? Ik wil graag weten wat een normaal rouwproces is. Anderen zeggen dat een ‘normaal rouwproces’ niet bestaat. Maar gezond rouwen bestaat toch wel? Hoe rouw jij? Welke tips heb jij? Welke vragen heb jij? Deel je verhaal met lotgenoten en ervaar hoe anderen je tot troost en steun kunnen zijn.

Mijn dierbare is overleden. Ik word ’s ochtends alleen wakker, zit overdag alleen in huis en komt bij het uitgaan ’s avonds alleen thuis. Ik mis de gezelligheid, het gesprek en de aandacht van mijn overleden dierbare. Die hechte, emotionele band die ik met mijn dierbare had, is niet te vervangen door familie of vrienden.

Trouwens anderen wil ik niet met mijn eenzaamheid belasten. Ze kunnen het toch niet begrijpen. Toch heb ik anderen nodig. Lotgenoten bijvoorbeeld. Die hebben aan een half woord genoeg. Zij kunnen mij helpen om uit mijn eenzaamheid te stappen en om mijn leven weer kleur te geven. En misschien ontstaat uit dat contact wel meer dan een kortstondige ontmoeting. Deel je verlangens en verhalen met lotgenoten en ervaar hoe anderen je tot troost en steun kunnen zijn.