HERENIGING
Het is eind zaterdagmiddag 10 mei en we gaan de grote sprong naar Schiphol maken. Want zo voelt zo’n moment dat de beide families herenigd worden, die uit “Bangkok” en zij die in Nederland zijn gebleven. Twee werelden worden ineen geschoven, elk van heftige emoties, ieder met hun eigen beleving en omgeving. Maar met één gedeelde catastrofe. Hoe passen we dat in elkaar? Het is vreselijk spannend.
We worden in de vertrekhal opgehaald door degene die het proces vandaag coördineert. We gaan naar de 6e etage en lopen een doodnormale werkkamer binnen. Niets geen poespas hier maar boeken en mappen langs de wanden en veel stoelen die in een kring zijn klaargezet. We zijn ruim op tijd en de coördinator vertelt ons wat het scenario is. Hij zal naar het vliegtuig lopen om de familie op te halen en ze in alle privacy mee de douanegrens over te nemen. Alles is uitgelegd en er is ruim tijd over. We dalen weer af naar de vertrekhal waar we fastfood bestellen en aan tafeltjes daar opeten. Dan weer naar boven waar het Grote Wachten begint. Er is nu een vrouw van de alarmcentrale bijgekomen. Ze was betrokken bij het eventuele transport van Dana mocht ze bij leven naar Nederland komen. Een gigantische onderneming is daartoe opgezet waar tientallen mensen bij betrokken waren. Wat niet doorging omdat Dana plots achteruitging en stierf. De spanning is nu om te snijden. We praten in losse zinnetjes en hebben vooral veel eigen gedachten.
Dan is het zover: het vliegtuig is geland en wordt ingecheckt. De coöordinator verlaat de kamer voor het rendez-vous. Het duurt lang nu, mijn hart klopt hard in mijn borst en we zitten op het puntje van de stoel. Tien minuten, meer dan een half uur verstrijken. Plots geroezemoes en de deur gaat open. Daar zijn ze, we staan op! Eerst Henk, Tamar en Edith. Edith, de zus van Daphna die ik voor het eerst zie, begroet ik en ik omhels haar. Wanda en Joris volgen. Ik kijk naar hem, hij is bleek en erg mager en er staan grote wallen onder zijn ogen. Hij heeft een T-shirt aan en een spijkerbroek die om zijn heupen slobbert. Hij loopt licht gebogen, kijkt rond en vindt de ogen van zijn zus. Ze lopen op elkaar af en omhelzen elkaar. Iedereen omhelst elkaar. Het is zo vreemd en toch ook weer vertrouwd. Joris heb ik 8 maanden niet gezien, het laatst ook op Schiphol toen hij met Daphna en Dana vertrok naar Phnom Penh. Vol van verwachting en geluk. Nu is hij op zichzelf teruggeworpen zonder alles wat hem gelukkig maakte en een machtige betekenis aan zijn leven gaf. Wanda, Tamar en Henk zag ik hier 12 dagen geleden nog op Schiphol, op weg naar Bangkok. De verschrikking tegemoet, beginnend met een afgrijselijke vlucht.
We vormen als vanzelf groepjes, Liselot, Bram, Annemarie en ik omringen Joris. We wisselen informatie uit. Joris praat, gelukkig hij praat en we luisteren en vullen af en toe aan. En proberen zo een eerste brug te slaan tussen de twee werelden. Na een minuut of 10 gaan we in een kring zitten en praten we verder in groter verband. Een eerste verwerking samen van al het ontzaglijke dat ons is overkomen. We zitten op een eilandje op de zesde verdieping, beneden is het barstensvol leven en vanuit het grote raam staat daar de grote vertrektoren van Schiphol, erg dichtbij. Hier is een soort luchtbel onder een gezonken schip, compleet afgeschermd van al dat bruisende leven daarbuiten. Henk zijn oren zitten vol van de vlucht dus kan hij het gesprek moeilijk volgen. Maar hij spreekt zich wel uit net als Tamar. Edith is stiller. Wanda kan niet uit over het oermoeder gevoel dat haar heeft bevangen. Ikzelf ben vooral bezig met Joris links naast me, hoe hij voelt, hoe hij is. We proberen elkaar wederzijds iets over te brengen van “Bangkok” naar “Nederland” en vice versa. In anekdotes, in zinnetjes, in emoties. Dat duurt bijna een uur en onze gastheer en -dame zitten erbij en hoeven niets te zeggen, het gaat vanzelf. Je voelt, dít is belangrijk en goed, een eerste ritueel samen vormgeven.
Dan staan we op en gaan we stapsgewijs naar beneden. De families scheiden zich, de éen richting Alkmaar en de ander naar Leiden, naar het huis van Wanda en Rob B. De volgende stap is gezet, we zijn herenigd. En gaan tegelijkertijd verder op ons pad, ieder zijns weegs maar ook heel vaak weer samenvloeiend.
