Ik wil helemaal niets verwerken. Het enige wat ik wil is dat je terugkomt. Ik wacht op je. Ik weet dat het niet kan. Terugkomen kan je niet – nooit meer!

Ik raak in paniek, wat is dat ‘verwerken’, en hoe doe je dat? Ik zoek het op in Van Dale en daar staat dat het verwerken van verlies gelijk is aan ‘het geleidelijk te boven komen’. Maar er staat niet bij hoe je dat doet! Ik wil het te boven komen, toch? Ja, nee! Ja, ik wil niet meer zo’n verschrikkelijke pijn, zo’n wanhopige leegte voelen. Nee, ik wil de wonde blijven voelen anders verlies ik jou nog eens. Er staat ook in Van Dale dat je vlees kunt verwerken. Je maakt iets tot iets anders, iets wat hanteerbaar is, eetbaar is en dat gebruikt kan worden. Zoals met rauwkost. Of in mijn geval dus met rouwkost. Rouw is ook rauw! Misschien kan ik vragen aan een chef-kok een kookboek voor rouwenden te schrijven. Zo zou ik mijn verlies willen verwerken, iets tot iets anders maken waardoor iets onzeglijks en ondraaglijks kan getransformeerd worden in iets uitspreekbaars, draagbaars, hanteerbaars, eetbaars en verteerbaars. Ik ga jou ook tot iets anders maken, of moet ik mezelf tot iets anders maken? Ik wil jou in ieder geval niet te boven komen. Misschien verwerkt rouw mij, maakt van mij iemand anders?

“Rouwverwerking - we schrapten het begrip uit ons woordenboek….
elke verwerking verwijderde ons verder van Tonio, en dat was dus taboe…”

(A.F.Th van der Heyden, Tonio)